Buğday yetiştirmeye elverişli olmayan topraklarda bile yetişebilen çavdar soğuğa ve toprağın asitliliğine karşı dayanıklı bir bitkidir. Tüm tahıllar arasında soğuğa en dayanıklı olan tahıl olarak bilinen çavdar çok nemli olmayan hemen hemen her toprakta yetişebilir. Sonbaharda ekilip ertesi yıl yaz başlarında biçilir.
Buğdaya benzemekle birlikte buğdaya oranla daha uzun (1-2 metre) ve daha incedir. Çavdar tanelerinden alkol, ekmeklik un ve hayvan yemi yapımında yararlanılır. İnce, uzun, esnek ve sağlam olan çavdar sapları da çatı kaplaması, şilte dolgusu, çanta, şapka, kağıt, mukavva yapımında kullanılarak değerlendirilir. Çavdar yüksek besin değerine sahiptir. Karbonhidrat, protein, potasyum ve B vitamini bakımından zengindir.
Çavdar kültürünün ilk olarak M.Ö. 6500 dolaylarında Asya’nın güneybatısında yapıldığı tahmin edilir. Daha sonraları çavdar üretimi Balkanlar’a ve Avrupa’ya yayılır. Günümüzde ise çavdar çoğunlukla Avrupa, Asya ve Kuzey Amerika’da büyük miktarlarda yetiştirilir. Yıllık çavdar üretiminin üçte birinden fazlasını, yaklaşık 30 milyon ton ile Rusya karşılar.
Doğu Avrupa ülkeleri ile Almanya Federal Cumhuriyeti’de çavdar üretiminde önemli bir paya sahiptir. Türkiye’de ise 1960 yılı verilerine göre 650 bin hektar olan çavdar ekim alanı 1987 yılında 242 bin hektara kadar gerilemiştir. Çavdar buğday ve arpanın yetiştirilemediği serin ve yüksek yerlerde yetiştirilebilir. Türkiye’de çoğunlukla İç Anadolu ve Doğu Anadolu bölgelerinde yetiştirilir. Çavdar üretiminde 85 bin tonu geçen üretimiyle Kayseri ilk sırada gelir. Sivas, Yozgat, Nevşehir ve Konya’da çavdar üretimi denince akla ilk gelen iller arasındadır.